EKİP ÇALIŞMASI İLE İLGİLİ FARKLI BİR HİKAYE...

Yaprak kesici karıncalar ya da diğer adıyla “attalar"ın belirgin özellikleri; koparttıkları yaprak parçalarını yuvalarına götürmeleri ve orada oluşturdukları ”yeraltı bahçelerinde”, yiyebildikleri tek besin olan bir “mantar türü”nü yetiştirerek varlıklarını sürdürmeleridir. Hayatlarını devam ettirmek için son derece uyumlu bir işbirliği içindeki ekipler halinde farklı görevler üstlenmeleri onların büyüleyici olan yönleridir.
Yaprak kesme işlemini yapan ekip; yaprakları kuvvetli çeneleriyle keserek başlarının üstünde yuvaya taşır. Bu nedenle;  karıncaların gün boyunca çalıştıktan sonra yuvaya dönüşleri çok ilginç bir görünüm ortaya çıkarır. Böyle bir görüntüyle karşılaşan kişi, ormanın zemini sanki canlanmış, yürüyormuş hissine kapılacaktır. Tahmin edilen o ki; Yaprak kesiciler, yağmur ormanlarında, yere dökülen yaprakların yaklaşık %15'ini yuvalarına taşıyabilecek kadar muazzam bir işbirliği ve çalışma becerisine sahiptirler.  Kesici ekipler, yaprakları kesip yuvaya ulaştırırken… Bir başka ekip, salgıladığı ”antibiyotik sıvı” ile yeraltı bahçelerini temizler, ”dezenfekte” eder…Böylece, “ekim” için kullanılacak mantar bahçesini bozacak herhangi bir ürünün yetişmesi önlenir. Diğer bir ekip ise; yuvaya ulaştırılan büyük yaprakları, küçük parçalara ayırarak hazırlamaktadır.  Yaprakların kendisini yiyemezler çünkü, vücutlarında, bitkilerde bulunan selülozu sindirebilecek enzimler yoktur. Yaprakların küçük parçalar ayrılması; arkadan gelen başka bir ekibin, bu küçük yaprak parçalarını ağzında çiğneyip “lapa” haline dönüştürebilmesi ve ekim işlemine uygun duruma getirmesini sağlamak içindir. Daha bitmedi.Bir başka ekip, devreye girerek, hazırlanmış yaprak lapasını mantar ekimi için uygun olan yerlere serer.O sırada, diğer ekip de yuva içindeki eski bahçeciklerden mantar parçalarını sürükleyerek bu yaprak lapalarının içine ekmektedir. Evet.Nihayet, karıncaları besleyecek mantarın yetişmesi için tüm hazırlıklar tamamlanmıştır. Bitti mi?Hayır.Bu olağanüstü organizasyon sürerken, geri kalan ekipler de başka görevleri yerine getirirler.Örneğin, “koloninin korunması” gibi.Yuva içindeki başka bir ekip,”kraliçe ile larvaları” korumaktan sorumludur.Orta boylu karıncalar, hemen tüm günlerini yaprak taşıyarak geçirdikleri için kendilerini korumakta zorlanır. Bu noktada, bir başka “koruyucu ekip” devreye girer ve yaprakları taşıyan işçi karıncaların yanında bulunarak onları korur.Daha küçük boyda olan bu koruyucu karıncalar, taşınan yaprağın üzerine oturarak çeşitli savunma taktikleri geliştirirler.
Üstte küçük boy koruması ile yaprak taşıyan bir yaprak kesici görülüyor .  Belki tek tek ele alındığında sıradan gibi gözüken bütün bu işler, ortak bir amaç için çalışan ekip üyeleri sayesinde hiç de sıradan olmayan sonuçlar elde edilmesini sağlar. Yaprak kesici karıncaların dünyası, iş yaşamında ekip çalışmasının temelini oluşturan bazı kavramları ve o kavramların işlerlik kazanmasıyla ortaya çıkan mükemmelliği de farklı bir açıdan sergilemektedir.  *"Karıncaların hayatını devam ettirebilmesi "gibi ortak bir amacın varlığı,  *"Yaprak taşıyan savunmasız üyelere"korumalık yapmak” gibi ekip üyeleri arasında karşılıklı bağımlılık,yardımlaşma,  *"Antibiyotik sıvı ile ortamın temizlenmesi" gibi ekip üyelerinin “uzmanlığına”duyulan karşılıklı ihtiyaç,  *"Bir ekip yaprakları keserken, diğerinin ekim yerini hazırlaması"gibi birbirine bağlı işlevlerin tam bir uyum içinde gerçekleşmesiyle yaratılan ekip sinerjisi, birlik ve beraberlik, Kısacası; Amazon’da yaşayan “yaprak kesici-atta karıncalar” bize; bireysel güçler, bireysel yetenekler, bireysel çabalar; bir “amaç doğrultusunda” uyum içinde ”birleştirildiğinde” başarı için tükenmez bir güç elde edilebileceğini kanıtlamaktadır.   Kaynak:National Geographic